مقایسه بین خواص بتن خود متراکم(scc) با بتن معمولی

از زمانی که استفاده از بتن مسلح تبدیل به یک روش ساخت عمومی شد و به دنبال آن مقاطع ساختمانی باریکتری مورد استفاده قرار گرفت، سازندگان در یافتند که مخلوط های خشک نمی توانند در قالبهای باریک که با آرماتور پر شده اند متراکم شوند و در نتیجه مخلوطهایی با اسلامپ بالاتر ساختند.

تا قبل از سال ۱۹۲۰، که مفهوم نسبت آب به سیمان مطرح نشده بود، سازندگان خود متوجه شده بودند که مخلوطهایی با اسلامپ بالا، مقاومت و دوام کمتر و جمع شدگی بیشتری نسبت به بتن های خشک تر دارند.

سالهای متمادی استفاده از ویبراتورها برای متراکم کردن بتن متداول بود.

هزینه زیاد، سختی اجرا، سر و صدای دستگاه های لرزاننده و گاهی عدم دسترسی به سطح بتن برای لرزاندن آن، مهندسان را بر آن داشت که بتنی با کارایی بهتر و اسلامپ بالاتر (بیشتر از ۲۰۰ میلی متر)، مقاومت فشاری بالاتر، آب و هوای افزودنی کمتر با استفاده از فوق روان کننده ها بسازند.

البته استفاده افراطی از این مواد برای تولید بتن باعث جداشدگی مواد تشکیل دهنده می شد و مشکلات متعددی را در پی داشت.

در ژاپن بتن جدیدی با اسلامپ بیشتر از ۶۲۰ میلیمتر تولید شد که دارای روانی و کارایی بالا و بدون نیاز به استفاده از ویبراتور بود.

در آن زمان این بتن با استفاده از مواد افزودنی مانند میکروسیلیس،پودر سر باره، سیمان سر باره ای و خاکستر بادی تولید شد.

این بتن را فوق روان کننده بتن نامیدند که توانایی پر کردن یک شبکه با شکل پیچیده و آرماتورگذاری متراکم را داشت.

تحقیقاتی که در سوئد در زمینه هزینه های اجرایی پروژه ها انجام شد، نشان داد که ۵۰٪ کل هزینه های اجرایی در پروژه ها مربوط به نیروی انسانی می باشد.

بنابراین علیرغم اینکه با به کار بردن بتن فوق روان، هزینه های مصالح افزایش خواهد یافت، اما صرفه جویی که به علت کاهش هزینه های نیروی انسانی در پروژه ها صورت می گیرد، بسیار چشمگیر تر می باشد.